●

مرگ آنگاه
پاتابه همي گشود که خروس سحرگهي

بانگي همه از بلور سر مي داد --

گوش به بانگ خروسان در سپردم

هـــم از لحظه ترد ميلاد خويــش.

مرگ آنگاه
پاتابه همي گشود که پوپک زرد خال

بي شانه نقره سر به صحرا مي نهاد --

به چشم، تاجي به خاک افگنده جستم

هــم از لحظه نگران ميلاد خــويش.

مرگ آنگاه
پاتابه همي گشود که کبک خرامان

خنده غفلت به دامنه سر مي داد --

به در کشيدن جام قهقه همت نهادم

هــم از لحظه گريان مبلاد خــويش.

مرگ آنگاه
پاتابه همي گشود که  درخت بهارپوش

رخت غبارآلوده به قامت مي آراست --

چشــم به راه خــزان تلخ نشســتم

هـــم از لحظه نوميد ميلاد خــويش.

مرگ آنگاه
پاتابه همي گشود که هزار سياه پوش

بر شاخسار خزاني ترانه بدرود ساز مي کرد --

با تخلص سرخ بامداد به پيان بردم

لحظه لحظه تلــخ انتظـار خــويش.

 

□ نوشته شده در ساعت 10:35 AM توسط baran